Sijalične kiseline takođe postoje u mnogim telesnim tečnostima uključujući pljuvačku, želudačni sok, serum, urin, suze i ljudsko mleko (Tabela 2). Slobodna sijalinska kiselina se nalazi u urinu, posebno kod pacijenata sa bolešću sijalurije, gde se do 7 g sijalične kiseline može eliminisati u jednom danu (Montreuil et al, 1968).
Odakle dolazi sijalinska kiselina?
Sijalične kiseline su obično dio glikoproteina, glikolipida ili gangliozida, gdje ukrašavaju krajeve lanaca šećera na površini ćelija ili rastvorljivih proteina. Međutim, sijalične kiseline su također uočene u embrionima Drosophila i drugim insektima. Općenito, čini se da biljke ne sadrže niti pokazuju sijaličnu kiselinu.
Šta sadrži sijaličnu kiselinu?
Dijetalni izvori koji su bogati Neu5Gc uključuju crveno meso kao što su govedina, svinjetina, jagnjetina, i u mnogo manjoj mjeri, proizvodi od kravljeg mlijeka. Važno je napomenuti da biljke i perad ne sadrže Neu5Gc, te da uzorci ribe koji su do sada proučavani sadrže male količine u tragovima (58, 60).
Koja je svrha sijalične kiseline?
Sijalne kiseline (Sias) su šećeri sa devet atoma ugljika koji su obično prisutni kao terminalni ostaci glikoproteina i glikolipida na površini ćelije ili se izlučuju. Imaju važnu ulogu u ćelijskoj komunikaciji, kao iu infekciji i preživljavanju patogena.
Šta je biologija sijalične kiseline?
Sijalne kiseline ili N-acetilneuraminske kiseline (Neu5Ac) su raznovrsna grupa 9‑ugljikaKarboksilirani monosaharidi sintetizirani u životinja, prisutni na krajnjem kraju N-povezanih i O-vezanih ugljikohidratnih lanaca i u glikokonjugatima povezanim s lipidima (Slika 1, 1-6) i nedostaju u biljkama..
